آیا واقعا آموزه‌های روانشناسی برای این روزهای مردم ایران، به حداقل رساندن انتظارات است؟
پاسخ به علت دعوت عجیب
برای پاسخ به این سؤالات و یک تحلیل جدی و دقیق نیاز به تصویری بزرگ‌تر و کامل‌تر داریم.
آنچه در برنامه روز یکشنبه «زنده‌باد زندگی» رخ داد، به‌صورت خلاصه چنین بود: ابتدا زوجی میهمان برنامه بودند که در خانه محقر ۳۰متری والدین زن و همراه دختر کوچکشان زندگی می‌کنند.
این زوج در گفت‌وگو با مجری برنامه به سختی‌های زندگی‌شان اشاره می‌کنند و البته به امیدشان برای رسیدن به روزهایی خوب. پس از این گفت‌وگو، نوبت به میهمان روان‌شناس می‌رسد که در یک گفت‌وگوی 20دقیقه‌ای از امید بگوید.
یک جست‌وجوی ساده در اینترنت نشان می‌دهد که این کارشناس دارای مدرک دکترای روانشناسی تربیتی و مدیریت آموزشی و استادیار دانشگاه آزاد است.
او تلاش می‌کند به‌جای حرف‌های زیبا، راهکارهایی عملی ارائه کند تا فقر و شرایط سخت زندگی این روزها اندکی کاهش یابد. راهکارهایش هم نه غیرعلمی هستند و نه غیرعملی.
همان چیزهایی هستند که پیش‌تر از ایشان، دکتر مارتین سلیگمن، روان‌شناس مشهور دانشگاه پنسیلوانیا و رئیس سابق انجمن روانشناسی آمریکا و روان‌شناسانی دیگر بارها و بارها در کتاب‌ها و مقالاتش به آنها اشاره کرده است.
اما یک جای کار می‌لنگد و همین، سبب پخش گسترده آن یک دقیقه گلچین‌شده در فضای مجازی می‌شود: متأسفانه امید در کشور ما مفهومی پرکاربرد و به همین دلیل، خالی از معنا شده است.
نظریه امید
در‌حالی‌که روان‌شناسانی مانند ریک اسنایدر، واضع نظریه امید، این مفهوم را سازه روان‌شناختی پیچیده‌ای می‌دانستند که دارای سه جزء است:
- مشخص‌بودن هدف
- یافتن مسیر برای دستیابی به هدف
- باور فرد برای رسیدن به هدف
- تفکر امیدوارانه باید شامل هر سه جزء باشد. حال، در ایران امروز کدام‌یک از این سه جزء در زندگی اجتماعی مردم مشخص است؟
- هدف یا اهداف ملی چیست؟
- مسیرهای ممکن برای دستیابی به این اهداف کدام‌اند؟
- آیا آحاد ملت ایران با اهداف ملی مشخص‌شده سازگارند و باور دارند که می‌توانند به آنها دست یابند؟
- وقتی رئیس دولت امید هر هفته از مقاومت ملت ایران می‌گوید و آنان را بانشاط و امیدوار می‌خواند، از چه حرف می‌زند؟
- آیا مفهوم امید در نظر رئیس دولت امید همان است که علم روانشناسی می‌گوید؟
از دست‌دادن بیش از ۶۰ هزار هم‌وطن
مردمان سرزمین ایران در پایان سال ۱۳۹۹ با از دست‌دادن بیش از ۶۰ هزار هم‌وطن یا عضوی از خانواده به‌دلیل ویروسی که به‌گواه کارشناسان و اهل فن می‌شد بسیار بهتر مدیریت شود و شرایط بد اقتصادی شاهد برنامه‌ای در رسانه رسمی هستند که توصیه به قناعت دارد و کاهش بیش از پیش انتظارات. در این میان چه کسی مقصر است و باید یقه چه کسی را گرفت؟
:: موضوعات مرتبط:
خبرهای جدید ,
,
:: بازدید از این مطلب : 534
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
آمار مطالب
آمار کاربران
کاربران آنلاین
آمار بازدید
